Voor 10 dagen naar Frankrijk voor mijn Vision Quest, vier dagen en nachten alleen in het bos met alleen water. Inmiddels ruim een maand later, ben ik kennelijk pas in staat om een letter op papier te krijgen. Eigenlijk kenmerkt dat de vision quest! Die vier dagen en vier nachten in het bos zijn een gelukzalig moment ten opzichte van de harde werkelijkheid erna, die niet meer onbewust betreden kan worden en mij dus voortdurend confronteert met mijn eigen verantwoordelijkheid voor het leven en de inhoud daarvan. Zoals al benoemd door Simone en Ad: de ware quest begint als je thuis bent.
Ik had al tijdens mijn quest besloten een verslag te maken van mijn indrukken maar de persoonlijke processen houd ik voor mezelf, of zoals Ad verwoordde: ‘gooi geen parels voor de zwijnen’. Dus zoals beloofd, maak ik jullie deelgenoot van een mooie reis in eenvoud en stilte maar draag ik mijn rugzak zelf (knipoog).
10 dagen in Frankrijk, met hele fijne ‘down to earth’ mensen, liefdevol, veilig, rust, humor, betrokken, overstijgend. De eerste dagen kenmerkten zich door aankomen, verbinden, het bouwen van de zweethut van berkenbomen, wat leidde tot een hilarisch tafereel omdat Simone de voorkeur had om de blaadjes eraan te laten zitten en Ad nog niet wist wat hij daarvan moest vinden. Elke stap werd volbracht in aandacht voor de elementen, voor de traditie voor de bomen en de windrichtingen en een offer gebracht aan de aarde. Meestal worden de zweethutten gemaakt van wilgen, maar aangezien die niet voorhanden waren werden berken gebruikt en vond Simone het wel een goed plan de blaadjes eraan te laten zitten wat leidde tot een kunstzinnig project en de nodige hilariteit rondom de blaadjes. Ad had de grootste moeite zich een weg te banen tussen de berkenbladeren om de gebogen takken aan elkaar te knoppen. Maar het resultaat mag er zijn.
De questers… 4 vrouwen en 1 man, waarvan de jongste 46 was en de oudste 68. Aanvankelijk vond ik dat een opmerkelijke samenstelling, maar gaandeweg deed het er niet meer toe. Het waren bijzondere en mooie mensen die ik heb mogen ontmoeten, allemaal onderweg.
Ad en Simone leidden de quest en Willemien, de vrouw van Ad was als een liefdevolle aardse engel, voor ons aanwezig in alles wat we nodig hadden, voor en na de quest! Heerlijk mens, haar zus woont nota bene om de hoek.
Nadat de zweethut zijn vorm had gekregen hebben we op 1 augustus met de openingsceremonie een formeel moment gecreëerd om ons bewustzijn te wenden naar onze quest. Ik merk telkens weer dat de rituelen een enorme kracht in zich dragen. De aardse manier en voor mij bevattelijke wijze waarop we ingeleid werden, bood veiligheid en maakte dat ik me snel kon overgeven aan wat er was.
We kregen onze plek aangewezen door het kiezen van een steen. Toen Ad mij een dag voor de quest de weg wees naar de plek deed ik verwonderd blij, maar enkele minuten later had ik het gevoel afgeleverd te zijn in een strafkamp. Overal bramenstruiken, schuine helling, dus mijn romantisch idee om blootsvoets door mijn medicijnwiel te wandelen was meteen van de baan. Hilarisch genoeg kreeg ik een snoeischaar overhandigd omdat hij dacht dat ik dat wel nodig zou hebben….
Het verkennen van je plek de dag voor de quest is bedoeld om voeling te krijgen met je omgeving, de weg terug te vinden in je eentje en om eventueel een en ander voor te bereiden. In mijn gedrevenheid ben ik dus maar aan het snoeien gegaan op een plek waar ik in elk geval 2 bomen had waartussen mijn hangmat zou passen. Ooh ja, ik kreeg ook nog een paar werkhandschoenen waar ik gezien de hoeveelheid bramenstruiken uitermate dankbaar voor was. Tijdens het knippen bedacht ik waarom ik deze plek gekregen had, ik was degene die de laatste steen koos…. Weer een les, ‘ach laat de rest maar voor’, was ik hier niet deels om mijn positie als ondernemer te onderzoeken? Een houding ’ach laat de rest maar eerst’, is niet bepaald een goede uitgangspositie voor iemand die zijn bedrijf in de markt wil zetten. De quest was begonnen …., met snoeien van doornen, stekeligheden, mijn stekeligheden.
Toen ik tegen zonsondergang terugkeerde op de boerderij had ik een schone cirkel van ongeveer 6 m doorsnee gecreëerd, hing mijn hangmat tussen 2 berken, mijn zeil gemonteerd in een supersonische verschuifbare uitvoering en was mijn vuurplaats gereed. Voldaan. Mijn strafkamp was mijn thuis geworden, ik was er klaar voor.
.
Dag 1
We hadden onze poort naar de droomwereld gemaakt van een mooie tak en versierd met bloemen, van daaruit zouden we vertrekken na de zweethut.
Simone en Ad ontstoken het vuur om 5 uur in de ochtend om de stenen te doen ontwaken. Het eenvoudige maar doordringende geluid van de trom, de stilte, het geknetter van het vuur, de geuren, de bomen, de aarde de lucht gaven me een diep gevoel van gelukzaligheid. Vreemd misschien als je op het punt staat jezelf vrijwillig voor 4 dagen en nachten terug te trekken in het bos zonder eten…of juist niet vreemd. Er was geen haar op mijn hoofd die twijfelde, het was enkel een bewust aanwezig zijn.
Al zingend werden we na een mooie en intense zweethut door de poort geleid, ik voelde me krachtig en blij, op pad naar mijn plek in het bos voor de komende vier dagen. Door het afbouwen van voeding en de zweethut was ik erg moe, en waarom zou ik mezelf er niet aan overgeven. Mijn reis begon dus met een middagdutje nadat ik in elke windrichting een symbool of steen had geplaatst en mijn medicijnwiel had ingewijd.
De eerste dag, onrust, mijn zenuwstelsel was in opperste staat van alertheid. Geluiden, geuren, bewegingen….alles werd geregistreerd terwijl ik mezelf geruststellende woorden toesprak. Ik maakte wonderlijk genoeg mijn cirkel kleiner en merkte dat mijn manier van waarnemen veranderde. Niet enkel mijn ogen, oren maar mijn hele lichaam begon te sensen.
Ik had elke windrichting versierd met varenbladen en mezelf voorgenomen deze dagelijks te verversen in de vorm van een ritueel vanuit dankbaarheid. Alle plekken had ik gemarkeerd met een steen behalve het zuiden, daar stond een jonge eik, precies in het zuiden en later bleek dat die metafoor niet treffender had kunnen zijn.
De 1e nacht volbracht, regen en onweer, wiegend in mijn hangmat mijn ademhaling regulerend, word ik wakker met een blij gevoel. Waar gisteren de dag begon met al mijn zintuigen op scherp, voel ik vandaag meer rust en vertrouwen. Het ritselen van de bladeren en het kraken van de takken schrikt me niet meer zo op. En toen ik gisteravond bij mijn knisperende vuurtje het vallen van de nacht waarnam, besefte ik hoever wij als moderne mens verwijderd zijn geraakt van de natuur. Telkens als ik bij een angstimpuls mezelf de vraag stelde: ‘waar ben ik nou eigenlijk bang voor’, dan zag ik enkel wiegende bomen, nieuwsgierige vogels, hoorde ik geritsel van hongerige muizen of mollen, schreeuwerige krekels, meer niet.
Vreemd dat we ons in een stad met mensen veiliger zouden moeten voelen dan in een bos. Mij werd ineens duidelijk dat een boom geen boom is en een steen niet zomaar een steen. Maar dat het inderdaad oervolkeren zijn, de bomen, de aarde, de hemel, de planten en de dieren. Dat het allemaal entiteiten zijn waarvan we kunnen leren, maar vooral het gevoel dat we één zijn. Dat we als mens niet gescheiden leven van de rest, dat de natuur niet van ons is maar wij deel zijn van het geheel. Zoals de boom niet gescheiden is van de aarde en de wateren niet zouden bewegen zonder de maan, niets zou groeien zonder de zon en we hadden niet kunnen overleven en ontwikkelen zonder de dieren. Waarom scheiden we ons af? Wat een waanzin realiseer ik me, hier..kennis die ik wel wist, maar nu ervaren en begrepen wordt.
De nacht begon warm, met veel geworstel om in mijn veel te kleine hangmat mijn plek te vinden. De geluiden veranderden, er ontstond meer leven naarmate de duisternis toenam. Het roepen van de uil, en bij het toenemen van de wind, het geritsel van de bladeren. Terwijl ik ineens word omgeven door vogeltjes met een zwart kopje en een kloppende specht, ik glimlach.
Ik zakte weg, in slaap… maar mijn zintuigen zijn nog hyper alert, mijn ademhaling en hartslag wisselen elkaar af in een verhoogd tempo en wederom stel ik mezelf gerust door de woorden liefde en licht. Twee woorden die me altijd geruststellen als ik bang ben. Het was een bijzondere nacht, bij elke verandering leek ik licht te ontwaken maar nooit klaarwakker. De regen kondigde zich aan, gevolgd door de donder, weer gevolgd door volledige stilte die dan weer plots onderbroken werd door windvlagen, soms hoog in de bomen, soms laag als golven mijn plek overspoelend, laag en fel over de grond en mijn hangmat in beweging bracht.
Hoe meer er om mij heen gebeurde, hoe meer ik weg kon zinken in mijn veilige ‘holletje’.
Overgave en vertrouwen, meer was er niet te doen! Het meeste last had ik van mijn arm, die een oude blessure kenbaar maakte vanuit mijn nek, een stekende zenuwpijn. Inmiddels was het flink koud en moest ik ook nog een wollen deken in mijn veel te krappe bedje proppen. Mijn nek gaf dus het nodige protest en ik moest vanochtend toegeven dat het als 47 jarige niet verstandig is je uitrusting in te pakken met de mind van een 25 jarige.;) Optimisme is ook een kunst..
Ooh ja plassen, ook geweldig interessant midden in de nacht op een helling slapend tussen 2 bomen in een bramen paradijs. Met een water dieet moet je er nog wel eens uit, een hele uitdaging als je slaapdronken met volle blaas je hangmat uitsodemietert om vervolgens je slippers te zoeken en je zaklamp die je niet aankrijgt, achtervolgt door een slaapzak en deken, om dan met een lage bloedsuikerspiegel buiten je medicijnwiel te plassen…je snapt het..hoop ik. Een uitermate spirituele onderneming.
Dag 2
Waren mijn zintuigen juist tot rust gekomen, hoor ik tijdens een meditatief moment iets groters ritselen en hijgen dan een muis. Met het hart in mijn keel klim ik intuïtief in een boom. Ik bedenk dat het een geit kan zijn. Na de nodige interne geruststelling zit ik weer op mijn plek bij mijn vuurplaats, de enige rechte plek binnen mijn cirkel en hoor ik het geluid opnieuw en vlieg wederom mijn boom in. Dit keer spot ik een grote zwarte hond, gevolgd door een bruine. Ik check of ik hoog genoeg zit en houd me muisstil.
Ik wacht af en bedenk dat het wellicht 2 honden zijn van een wandelaar die een spoor geroken hebben, echter een uur later hoor ik weer luid geblaf zuidwaarts van mij. In mijn gedachten zie ik een mede quester omsingeld door honden…ik voel me verantwoordelijk en besluit aan de bel te trekken in het basiskamp, ik mag niet door de poort en keer na het afleveren van mijn boodschap terug op mijn plek…nog steeds niet gerust. Maar mijn eigen angst onderzoekend, de wolf en de coyote die me uitdaagden om te lachen met mezelf…
Deze dag besteedde ik aan de lessen uit het zuiden, het gekwetste kind, confronterend, verhelderend, pijnlijk, vertederend, helend.
De tweede nacht volbracht, bijna windstil, wat maakte dat de dieren vrij spel kregen. Mocht je de film ‘a night in the museum’ gezien hebben dan weet je wat ik beleefde. Gekrijs van de marters, de indringende roep van de bosuil en het late geklop van de specht… hoezo ik ga voor mijn rust naar het bos!?
Na mijn honden ervaring waren mijn zintuigen weer op scherp, dus weinig geslapen wat bovendien deze nacht te maken had met de kou. De wollen deken die ik had geleend van Ad en Willemien omdat mijn slaapzak van de Lidl (bedoeld voor tropische oorden), niet voldeed, gleed bij gebrek aan plaats stelselmatig uit mijn hangmat. Maar vanochtend werd ik wakker door een stralende zon, een geweldig geschenk om de zon te voelen. Op te merken hoe zijn stralen mijn gezicht zochten, zich manoeuvrerend tussen de bomen om juist mij aan te raken, ofwel me aangeraakt te voelen!
Ik merk dat ik slapper word, met name in de ochtenden kan ik weinig inspanning verrichten. Ik ben
bekend met vasten, maar meestal met fruitsap. Ik mis de suikers en ben snel vermoeid. Yoga lukt
niet, dus ik houd het bij meditatie. Mijn lichaam begint pijn te doen door de hangmat en de harde
grond, de schuinte…maar ja, telkens denk ik weer: ‘dit is wat je wilde’.
10 meter van mijn cirkel is er een boom, met een rots die recht is, ik doop de plek om tot mijn recovery meditation room.
Mijn meditatie bestaat vooral uit kijken, aanwezig Zijn.
Vanochtend op mijn bankje realiseerde ik mij dat elke boom zijn eigen geluid heeft, de kastanjes met hun donkere diepe stem en de berken met hun vrolijk geritsel. Daar waar de berken als eerste
reageren op een windvlaag, wachten de kastanjes rustig af. Elke dag ziet mijn plek er anders
uit, door mijn verstilde aanwezigheid komen de dieren heel dichtbij. Vanochtend sprong een
eekhoorn langs mijn ‘deur’ zonder me op te merken. Ik ben erg onder de indruk van de voortdurende taal uit de omgeving, de metaforen die zich aandienen om mijn thema’s te onderzoeken, alsof alles
om mij heen meehelpt. Alles spreekt. I feel humble…. Een veer, een slak, een blad, een lichtstraal, een windvlaag, een boom, een varen, een specht, alles spreekt en toont zich op het juiste moment.
20 jaar geleden zei een leraar in India tegen mij: ‘als we iets willen leren of een oplossing zoeken, ga dan de natuur in. Als we leren zien en begrijpen wat de natuur ons brengt, hebben we geen bibliotheken meer nodig.’
En zo voelt het ook, de enige voorwaarde voor een antwoord is stil worden en waarnemen. Dat gegeven bevestigt mij in mijn beroepshouding, waar ik mij steeds meer realiseer dat ik mensen enkel kan helpen door hen hun eigen antwoorden te laten vinden. Ik kan ze leren stil te worden, leren waarnemen, opnieuw te zien, opnieuw te luisteren. Maar hoe meer ik met de natuur en de dieren werk, hoezeer ik besef dat alle antwoorden al aanwezig zijn. Er is niets opnieuw te ontdekken. Het gaat om de kunst van luisteren in plaats van horen, van zien in plaats van kijken en waarnemen in plaats van be(denken). Mijn eigen angsten en gedachten, hier, confronteren mij met mijn verwijdering van de natuur waar ik deel van ben. Zeker nu ik er slaap, geen telefoon, geen eten, geen spiegel…enkel 5 liter water per dag, mijn zeil, mijn slaapzak, mijn pen en mijn schrift en het vuur.
Bijzonder om te merken hoe instincten aangewakkerd worden, de snelheid waarmee ik in een boom klim als ik me bedreigd voel, het bedenken van wapens, het maken van een speer maar ook de weg naar het water, de wolken die voorbij drijven, hout sprokkelen, naar de zon kijken als raadgever voor de structuur van de dag. Het voelt zo thuis, zo simpel. Tijdloosheid zonder enige verveling omdat de omgeving mij voortdurend in het Nu brengt.
Ik ben vaker weg geweest van de bewoonde wereld, maar altijd in beweging, in doen. Nu zit ik hier in mijn cirkel, niet doen, enkel aanwezig zijn. Hoeveel is er dan te zien, te ervaren, antwoorden die binnenstromen, verstrikkingen die zie zich ontwarren, de chaos ordent en de helderheid van het geheel dat zich toont.
Maar ook het aankijken van mijn angsten, mijn soms razende gedachten, mijn lichamelijke sensaties, variërend van absolute rust tot een door adrenaline aangestuurde vechtmachine. Mijn gevoelens en emoties, bij het zien van metaforen die regelmatig binnenkomen in mijn hart. Mijn eigen stem te horen in gesprek met de elementen. Bijzonder weer deze dag. Mijn focus op het westen, de plek waar van transformatie, volwassen zijn….waar ik voor de eerste keer in mijn leven in staat was mijn gedissocieerde pijn, mijn getraumatiseerd kind met al zijn verdedigingsmechanismen in mijn eigen armen te nemen, te koesteren, te wiegen en te bedanken. Die ochtend zat er een gitzwarte naaktslak op mijn witte steen in het westen. Terwijl zwart de kleur is van het westen volgens de traditie waarmee ik werkte…cadeautjes.
Dag 3
Het was alsof ik mee resoneer op mijn toegenomen rust. Het vallen van de nacht wordt vertrouwd, het vuur geeft rust en de windvlagen vertellen hun verhaal. Ik heb goed geslapen en het bos was kalm. Buitengewoon helder en energiek word ik wakker. Ik merk dat de geluiden om me heen een glimlach op mijn gezicht toveren in plaats van een verhoogde hartslag. Er zijn een aantal medebewoners in dit stukje bos die rond de zelfde zonnestand hun vaste route afleggen. Door de hoge varens kan ik helaas niet zien wie het is. Zelfs niet vanuit mijn boom. Ze hebben allemaal zo hun eigen tred, mijn buurman die langskomt als de zon zuid-oost staat moet wel en trage logge lieverd zijn die op zijn gemak door de bramen sloft, de eekhoorn heeft geen tijd en de marters zijn ongelooflijke hysterische herrieschoppers die elkaar krijsend achterna zitten als in een slechte actiefilm. Een muis heeft zijn hol gemaakt onder het centrum van mijn cirkel en gooit elke middag mijn zorgvuldig geplukte varens overhoop. Onmogelijk je hier alleen te voelen en stil is het allerminst. Het was een warme dag met mijn aandacht op de lessen van het oosten. Daar waar alles opnieuw begint
Dag 4 death lodge
Sterven..
Ik kende het ritueel uit boeken en van mijn reizen, het belang van afscheid nemen door de tradities heen, maar ook sterven als symbool voor vernieuwing. Maar zelf sterven was toch even een andere uitdaging. In vele oude tradities was het zo dat het gerespecteerd werd wanneer je vertelde dat je ging sterven. Je kreeg dan een ruimte of huis aangewezen om te sterven, mensen namen daar afscheid van je en je kon rustig overgaan. De 4e nacht van deze guest was een nabootsing van een stervensproces, gek genoeg werd ik er blij van, enthousiast heb ik mijn sterfbed geïnstalleerd. Een doden- ofwel rouwbrief geschreven van datgene waar ik afstand van nam.
In Sulawesi heb ik dodenhuizen bezocht waar families die ver weg woonde er soms wel 10 jaar over deden om afscheid te nemen. Tot die tijd bleef het lichaam gebalsemd aanwezig. In de traditie van de vision quest sterf je een symbolische dood. De indianen groeven vaak een graf waarin ze de hele nacht verbleven, het is ook het laten sterven van je angsten. Om vervolgens bij de zonsopgang symbolisch opnieuw geboren te worden. Dit was iets wat jongens moesten doen in de overgang naar de adolescentie. Ik besef ineens het belang van het aandacht geven, al dan niet met een ritueel, aan overgangsfases: van meisje naar vrouw, van jongen naar man. Ook overgangsfases waarmee we later in ons leven geconfronteerd worden krijgen vaak te weinig of geen (positieve) aandacht. Neem nou de fase dat je kinderen het huis uit gaan. Het moment dat je niet meer voortdurend hoeft te moederen, het moment dat er weer ruimte komt voor je vrouw zijn. Wat zou het mooi zijn om dat in zijn kracht te vieren in plaats te lijden onder de leegte en het verlies.
Hoeveel van ons leven niet in het heden vanuit het verlangen van het gewonde kind en hebben volwassenheid niet kunnen integreren in een diepere laag van het bewustzijn? Al onze verwachtingen, verlangens en eisen aan de omgeving en de mensen om ons heen zijn vaak een voortvloeisel van de perceptie ofwel de filter van het gewonde kind in ons. Het verlangen wat maar niet vervuld wordt.
Helaas zijn rituelen vaak alleen bekend of toegankelijk als je deel uitmaakt van een bepaalde groep of religie. Mijn zoon is voor het eerst op vakantie met zijn vriendin en haar ouders. In plaats dat ik die trip zie als een stap naar volwassenheid en dat ritueel inkleed, liep ik op de dag van het afscheid vooral een beetje hysterisch, overgevoelig angstig te zijn om hem los te laten. Zucht…. weer een les.
Anyway, death lodge, vanavond maak ik dus in mijn medicijnwiel een symbolische plek om te sterven. Bij zonsondergang begint het ritueel waarbij ik me openstel voor mensen of dieren die afscheid willen nemen en hardop met hen in gesprek ga. Ik ben benieuwd wie zich aandient en met welke boodschap.
Het was erg bijzonder te merken wie langskwam en wie niet, hoe hun woorden als vanzelf zich aandienden in mijn bewustzijn en mijn antwoorden hardop uit te spreken. Loslaten wat bij het oude hoort, ik noem het mijn oude en mijn nieuwe wereld. Mijn ervaring is echter dat een ritueel, ook geen vier dagen in het bos, de wereld doet veranderen. Ik besef terdege dat mijn ware quest begint zodra ik thuis ben. De laatste nacht, morgen open ik bij zonsopgang de poort in het Noorden en stap mijn nieuwe wereld in. Terwijl het vuur langzaam dooft, laat ik het oude in mij sterven, mijn blik dwalend in het heelal, bewegend in een veld van sterren.
De zon kwam op, ik voelde me goed, ik heb even gedanst, gezongen, mijn cirkel geopend en met een groot deel van mijn bagage de weg vervolgd richting ‘Poort’ bij de boerderij. Terwijl ik mezelf bij de afdaling ondersteunde met een stok omdat mijn bloedsuiker na 4 dagen water wel volledig opgebruikt was, hoorde ik in de verte de trom. Mijn pad liep langs de ceremoniële plek en ik zag en rook het vuur waar Ad de stenen opwarmde voor onze zweethut die het nieuwe begin mede zou bekrachtigen. Het voelde als in een film, elke stap was als een aankomen in een nieuwe wereld. Aangekomen bij de poort vroeg Simone: ‘wat brengt je terug?’ ‘De nieuwe wereld’, was mijn antwoord, nog nauwelijks beseffend wat dat concreet zou gaan inhouden.
Het was fijn mijn mede questers weer te zien, allemaal mooie en dappere mensen. Op de vraag ‘wat was de essentie van je quest’, kwam enkel het woord verbinding in me op, in verbinding blijven met mezelf, maar zeker het in verbinding blijven met het geheel. Want dat was een van de rijkste ervaringen van de afgelopen vier dagen en nachten, de verbinding die ik ervoer met alles om me heen, de planten, de bomen, de wind, de stenen de aarde, de lucht, de steren, de zon, de maan. Ik heb me geen seconde alleen gevoeld, eerder voortdurend aangeraakt, voortdurend gehoord in de taal van de dieren, de metaforen, de geluiden en het licht en het donker. We hadden zelfs en zwembad in de dagen voor en na de quest, puur bronwater!
Waarom heeft het opschrijven van dit verhaal nou zo lang geduurd….omdat ik thuiskwam en het maar enkele dagen duurde voor ik de verbinding alweer verloor, de drukte, het geregel en de druk het weer overnam. Nu begon mijn ware quest, want wat zo intens bewust geworden is, kan niet meer onbewust worden, dus ook de last neemt toe als ik merk dat patronen van uit de oude wereld zich toch weer manifesteren. Maar zo sterk als ‘het niet in verbinding staan’, zich toont, zo sterk is ook de verbinding die me roept, in de wind die ik niet meer kan negeren, de zon die me kust zonder oordeel, de bomen op mijn pad die mij indringend aankijken, vragend, blij, boos, gewond…..de vruchten die vallen in dit seizoen, de dieren, het licht, het gras, de aarde het water.
Ik heb de illusie, los te zijn van het geheel… achter mogen laten in het bos.. Ik ben niet los en zal dat in mijn slimste vermijding ook niet meer kunnen zijn. Dat gevoel, die wetenschap is de true treasure of my quest. There is no escape from live anymore! Dankbaar…maar ook intens bewust van mijn verantwoordelijkheid voor het leven zelf, mijn deel aan het geheel. Nu soms nog bewegend tussen twee werelden. Maar als in het bos de fluisteringen van de nacht me teveel werden, was er maar één antwoord…vertrouwen, licht en liefde.
Compassievol in verbinding gaan , ook met de schaduwkant van het bestaan, telkens weer opnieuw, vertrouwen en wetend dat er maar een weg is om te gaan. De weg van het hart!
Liefs Monique, terug naar je natuur,..!